Een doctor in geavanceerde chemie van de Universiteit van Burgos heeft een experiment met glazen flessen uitgevoerd met een verrassend resultaat.
Microplastics en nanoplastics in waterflessen blijven voor opschudding zorgen, zowel in plastic als in glazen flessen, nadat een doctor in de scheikunde en zijn studenten aantoonden dat dit materiaal nog steeds aanwezig is in glazen flessen.
Plastic flessen staan in de schijnwerpers van de tegenstanders van dit soort verpakkingen, niet alleen vanwege hun zeer frequente aanwezigheid in het milieu, op het land, in zeeën en rivieren, maar ook vanwege de stoffen die door dit materiaal vrijkomen in het water of de vloeistoffen die ze bevatten, en ook vanwege het oplossen ervan in het milieu.
Als deze verpakkingen niet op de juiste manier worden teruggewonnen, vervuilen ze, maar er komen ook stoffen uit vrij zoals bisfenol A (BPA), perfluoralkylverbindingen en polyfluoralkylverbindingen (PFAS) of ftalaten, die giftig zijn.
Verzoek van een hotelier
In dit verband heeft Saúl Vallejos Calzada, PhD in Advanced Chemistry aan de Universiteit van Burgos, via het Instagram-account van de UBU Polymer Group van dezelfde instelling, een praktijkvoorbeeld gedeeld van hoe ze de aanwezigheid van microplastics en andere materialen in flessen water in glas hebben ontdekt.
Wat opvalt is dat het probleem niet van het glas komt, zoals de chemicus laat zien door te vragen “Glazen of plastic fles: welke genereert meer deeltjes?
Vallejos reageerde op het verzoek van een hotelier die door een grote en vaste groep klanten werd gevraagd om alleen water in glazen flessen te serveren. De hotelier, “die heel slim is”, volgens de gepromoveerde scheikundige, vertelde hem dat “ik kleine dingen zie als ik water uit de glazen fles giet”.
Hij vroeg de onderzoeker uit te zoekenwat deze deeltjes in het water waren en vroeg hem het water te filteren om erachter te komen wat het waren. “Met veel geduld” filterde hij 75 liter flessenwater in het lab met de hulp van zijn vier masterstudenten.
Verborgen materialen
In de tentoonstelling laat hij in zijn Instagram post het resultaat zien van het filteren van het flessenwater in een glazen container, maar daarvoor legt hij uit dat “toen we de eerste fles openden realiseerden we ons al dat we, verborgen, zodat niemand het ziet, omdat het dood is, een kleine polyethyleen sluitring hebben en een coating, aan de binnenkant van de metalen dop, van polyester”.
Vallejos legt uit dat deze verborgen materialen “twee plastic materialen zijn, natuurlijk, verborgen zodat niemand ze kan zien”. Vervolgens toont hij het resultaat van de analyse van de 75 liter water, waarbij hij het filter met een diameter van vier centimeter laat zien.
Het resultaat van het filteren is verrassend, want het laat “alle vezels, deeltjes, microdeeltjes zien die we in dit gebottelde water aantreffen. Dit is echt. Wat zat erin? Nou, er zat van alles in. Veel van wat er in zat waren aluminiumdeeltjes. Het aluminium waar de dop van gemaakt is”.
De chemicus legt uit dat “de grip tussen het aluminium, het metaal en het glas slecht is. Het is geen goede grip, dus we hebben een plastic nodig om het een goede grip te geven”.
Een probleem genereren
De verklaring van wat er is gebeurd is dat “we een probleem genereren omdat we met de kracht waarmee we de fles openen en sluiten wrijving veroorzaken en we zowel deeltjes van de coating van de dop als deeltjes van aluminium losmaken door te proberen een probleem op te lossen”.
Vallejos beweert dat we met de ene oplossing “een ander probleem creëren” en laat foto’s zien waarop “de blauwe coating van de dop vermengd met aluminium perfectzichtbaar is”, waarmee hij laat zien dat, met vergrote beelden, gebotteld water in een glazen verpakking ook microplastics afgeeft.
In dit geval is de conclusie dat het probleem niet voortkomt uit het materiaal van de verpakking, glas, we raken microplastics of aluminium niet kwijt vanwege de gebruikte stop en het afsluitmateriaal.
Ook met plastic
Vallejos en zijn team van studenten waren niet tevreden met dit resultaat en herhaalden het experiment met 75 liter water uit PET plastic flessen met polyethyleen doppen van hetzelfde merk. De Instagram post toont het resultaat van het nieuwe filter.
En het resultaat is verbluffend. Het filter was helemaal schoon, zonder deeltjes van welke soort dan ook. Vallejos zegt vervolgensin zijn expositie: “Kan iemand mij uitleggen wat het probleem is als we nog eens 75 liter flessenwater uit plastic flessen filteren? Door te proberen een probleem op te lossen dat praktisch niet bestaat, genereren we het”, besluit de onderzoeker.
